Rodzaje przeszkód jeździeckich
Skoki przez przeszkody to z pewnością jedna z najbardziej widowiskowych konkurencji jeździeckich. Zadaniem w konkursie jest bezbłędne przejechanie w określonym czasie toru, na którym ustawione są specjalnie zbudowane bariery. Jakie rodzaje przeszkód dla koni zawodnicy muszą pokonać na parkurze i torze crossowym?
Przeszkody ustawiane na parkurach są przenośne i składają się z ruchomych elementów, które koń może strącić w czasie skoku. Dzielimy je na:
- pionowe (pojedyncze):
- stacjonata,
- koperta,
- brama sztokholmska,
- mur,
- szerokie (składające się z kilku elementów):
- okser i pijany okser,
- doublebarre,
- triplebarre,
- pająk,
- wachlarz,
- rów z wodą.
Stacjonata, czyli bazowa przeszkoda w skokach
Stacjonaty to podstawowe i najbardziej popularne przeszkody do skoków konnych. Tworzą je dwa stojaki, każdy zakończony tzw. kłódką lub łódką, na których kolejno kładziemy drągi, jeden nad drugim. Stacjonaty mogą być różnej wysokości, w zależności od liczby użytych do konstrukcji belek. Z pojedynczych budowane są inne rodzaje przeszkód jeździeckich tzw. szerokie np.: okser, doublebarre, triplebarre i piramida, które koń musi pokonać jednym skokiem. Doublebarre i okser składają się z dwóch stacjonat, ustawionych jedna za drugą, przy czym w przypadku oksera są one tej samej wysokości, podczas gdy w doublebarre druga z nich musi być o około 50 cm wyższa od pierwszej. Natomiast triplebarre ustawiony jest z trzech stacjonat różniących się wysokością, przy czym każda z nich jest wyższa od poprzedniej o taką samą wysokość. Jego odmianą jest piramida, w której środkowa stacjonata jest wyższa od dwóch zewnętrznych. We wszystkich rodzajach przeszkód belki są zawieszone równolegle do poziomu ziemi. Jedynie w pijanym okserze drągi są umocowane na ukos.
Bramy, mury, pająki, wachlarze i rowy z wodą – inne rodzaje przeszkód jeździeckich
Przeszkody dla koni zazwyczaj mają nazwy nawiązujące do swojego wyglądu. Na przykład koperta to specyficzny rodzaj stacjonaty przypominającej kształtem zamkniętą kopertę. Między dwoma stojakami dwa drągi ustawione są na krzyż. Ten rodzaj bariery najczęściej wykorzystywany jest w czasie treningów i przeznaczony jest do nauki skoków. Dzięki skrzyżowaniu belek środek przeszkody jest umiejscowiony nieco niżej. Ułatwia to początkującym skoczkom jej przeskoczenie bez strącenia drąga. Z kolei masywna, zwarta bariera zbita z desek pomalowanych w taki sposób, aby imitować mur z cegły nazywana jest po prostu murem. Natomiast przeszkoda wyglądająca jak brama wjazdowa otrzymała miano tzw. bramy sztokholmskiej. Przeszkoda zbudowana z dwóch skrzyżowanych stacjonat, która z góry wygląda jak znak „x” to pająk. Stacjonata z trzech belek zamocowanych z jednej strony do jednego stojaka, a z drugiej do trzech osobnych to wachlarz. Jedną z trudniejszych szerokich przeszkód na parkurze jest rów z wodą. Prawdziwą wodę zazwyczaj widzimy wyłącznie w przeszkodach na torach crossowych, ale na parkurze nawet jej imitacja z suchych plansz lub plandek, często stanowi dodatkową barierę psychiczną dla konia.
Skoki terenowe
Odrębny rodzaj przeszkód w skokach przez przeszkody stanowią przeszkody crossowe, które są tak zbudowane, żeby odzwierciedlały sytuacje, jakie można w rzeczywistości spotkać w terenie. Należą do nich m.in. stół, hydra, bankiet, coffin, przeszkody wodne, wąski front i corner. Np. w przypadku hydry do przeszkody doczepione są gałązki drzew, świerkowe lub brzozowe, co stwarza wrażenie przejażdżki w lasie. Przeszkody crossowe są stałe – nie ma w nich elementu ruchomego, który koń mógłby strącić. Niemniej, ich pokonanie wymaga wiele wysiłku zarówno od jeźdźca, jak i od konia.
Pingback: Co to jest WKKW? Korona sportów jeździeckich - Strefajezdzca.pl