Polski koń zimonkrwisty
Konie zimnokrwiste kojarzone są najczęściej z pracami polowymi, zaprzęgami, ewentualnie hodowlą na mięso. W dzisiejszych czasach jednak zyskują coraz większą popularność jako konie wierzchowe, w agroturystyce lub hipoterapii. W Polsce najbardziej znaną rasą jest polski koń zimnokrwisty. Poznaj historię i niesamowity charakter tej rasy!
Historia polskiego konia zimnokrwistego
Z początku konie zimnokrwiste hodowane były przez polskich rolników w sposób nieusystematyzowany. Krzyżowano lokalne klacze z importowanymi z zagranicy ogierami (bretońskimi, ardeńskimi, belgijskimi, perszerońskimi oraz zimnokrwistymi niemieckimi). Dopiero później hodowla polskiego konia zimnokrwistego nabrała konkretnego kierunku i zaczęły się wyłaniać pewne konkretne typy koni w zależności od rejonu Polski. Powstały takie typy jak:
- sokólskie,
- sztumskie,
- lidzbarskie,
- łowicko-sochaczewskie,
- garwolińskie,
- koszalińskie,
- kopczyka podlaskiego.
Obecnie utrzymały się dwa typy polskiego konia zimnokrwistego: typ sokólski i typ sztumski. Są one objęte programami ochrony.
Polski koń zimnokrwisty – typ sokólski
Koń sokólski odznacza się bardziej suchą budową niż inne konie zimnokrwiste. Jest mniejszy (148-165 cm w kłębie), o niedużej, kształtnej głowie i średnimi ruchliwymi uszami. Ma dobrze umięśnioną szyję, wyraźnie zarysowany kłąb (choć u ogierów umiarkowanie otłuszczony). Kłoda konia sokólskiego jest beczkowata i dłuższa niż u innych koni zimnokrwistych. Ma mocny grzbiet, szeroką klatkę piersiową i dobrze umięśniony zad. U koni w typie sokólskim dopuszcza się wszystkie rodzaje umaszczenia oprócz siwej, myszatej, srokatej i tarantowatej.
Konie te mają bardzo zrównoważony, spokojny temperament i łagodny charakter. W ruchu charakteryzują się energicznym stępem, wydajnym kłusem i wytrzymałością w pracy zaprzęgowej.
Polski koń zimnokrwisty – typ sztumski
Koń sztumski jest cięższy od konia sokólskiego. Ma dużą, ale proporcjonalną głowę, czasami o profilu garbonosym i małe ruchliwe uszy. Osiąga wzrost 155-168 cm w kłębie. Jego szyja jest szeroka i umięśniona. Kłoda konia sztumskiego jest krótsza, z lekko skośnym zadem, pierś szeroka. Zad jest bardzo dobrze umięśniony, rozłupany, może się wydawać przebudowany. Kończyny są szeroko ustawione, mocne, z wyraźnymi szczotkami pęcinowymi. U koni w typie sztumskim także dopuszcza się wszystkie rodzaje umaszczenia oprócz siwej, myszatej, srokatej i tarantowatej.
Konie sztumskie mają bardzo zrównoważony charakter, są łagodne i spokojne. Ich ruch jest harmonijny, z naturalnym impulsem.
Użytkowanie
Wciąż rośnie wykorzystanie polskiego konia zimnokrwistego w produkcji żywności. Mimo że w Polsce spożycie koniny jest niewielkie, jest ona cenionym towarem w Europie Zachodniej i na Dalekim Wschodzie. Polski koń zimnokrwisty jest także nadal wykorzystywany do prac rolnych, jednakże głównie w trudnym terenie, gdzie użycie sprzętu mechanicznego jest niemożliwe. Ze względu na łagodny charakter i łatwość współpracy z człowiekiem, konie te są coraz częściej wybierane jako konie rekreacyjne lub do hipoterapii.